پسین جمعه هسته و هوا دلگیر . وا دو سه تا قوطی آبجو کله خو گرم امکرده که مثلا غم وغصه از یادم بریت . ولی برعکس مثکه هر چی غصه تو دلم جمع بوده حالا وا یادم شهوند .
امگو از خونه برم صحرا که بادی وا کلم بخوارت یا شاید به چوکون سر محله بگینم ، چارتا پترات بکنیم بلکه حسم عوض بشت و از ای حال در بیام .
هنوز چند قدمی از خونه دور نبودرم که امدی پیرمردی وا لباس سفید و ریش بلند که هیبت درویشون ایشسته سر کوچه نشتن . تا حالا تو محله شمندیده ، رفتم جلو امدی بنده خدا کورن ، متوجه مه بو و از سرجا خو بلند بو ، دلم بهش سوخت . دست امکه تو کیسه خو یتا 10 تومنی در اموا شمدا :
یـــرو مسـت هسترم حال امنهسته
مـــرفـته بی کس و تنها و خستــه
سر کوچـــه مه امــدی پـیـرمـردی
وا چشم کور و دست و پای دردی
دلم سوخت ، رفتم و یک پولی شمدا
و دســتــش امگــه و دلـــداری شمدا
بنده خدا خیلی تشکر ایکه و شروع ایکه وا گپ زدن .مثکه او هم احساس تنهایی شکه و با دیدن مه شواسته درد دل بکنت . کم کم حسم عوض بو و از ایکه مدی امتونستن به یه بنده خدایی کمکی هر چند نا چیز بکنم و از تنهایی درش بیارم خوشحال هسترم.
همیطو تو حال و هوای خومو هستریم که متوجه بودم یکی از گپون محله که ما بهش ماگو شیخ و آدم با نماز و روزه ای هسته از راه رسید و تا به مه ایدی طبق معمول شروع ایکه به گیر دادن و نصیحت کردن :.
یهو امدی که شیخــی هــوند پهـلوم
که ای مشرک تو وا ای حال معلوم
همـیشــه مـستـی و فـکر شـــرابــی
وا ای مـــستی تو دمــبال ثــوابـی ؟
بــــره فکــر قیامت بـش تـو جانـــم
کــــه جـاتـن تـو توی قعـر جهنم !!
وا حـــــرف شیخ بودم مه بد احوال
یه گوشـــه نشتم و بی حال بی حال
ســر امکــه زیـر و رفتم توی لاکـم
و فـــــکر حرف شیخ ایکـه هـلاکـم
مه که تازه سر حال هوندرم ، با شنیدن ای حرفون شیخ دوباره تمام غصه اون عالم هوند تو دلم . با خوم امگو شیخ راست اگیت ، ما رو چه به ثواب و کمک کردن به مردم ؟ ... وا ایهمه گناهی که مه نکردم خدا از مه برگشتن ، مه همو برم وا تنهایی خوم سر بکنم بهترن .
هموجا نشتم و وا دیوار تکیه امزه و به بدبختی خوم فکر مکه . پیرمرد از حرف شیخ در مورد مه خیلی ناراحت بو، درویش که به شیخ ششناخته و از کارون شیخ خبر ایشسته رو ایکه و به شیخ و ایگو:
جواب ایدا به شیخ اون پیر درویش
چه اتهستن خبر از آخــــــر خویش
چـــــطو بی چوک مردم تو بد اتکه
هـنوز نـتخونده پروندش ، رد اتکه؟
بره شــوری بزن در فکر خوت بش
به فــــکر سر نوشت کار خوت بش
تــــو نتکه مال مردم زیــــر و بالا ؟
چکک کاسب بودی از دوش تا حالا؟
خـــدا خــــوش هستن از احوالت آگاه
تمــــام زنــــدگیت نایــــرزه بــــر کاه
بـــــــره ای شیخ ، تو اتکه راه خو گم
هـــــمش دمبـــالــتن نـــــفریـــن مردم
ای حرف درویش که مشنفت ، وا خوم فکر امکه ... مه اگه خلافی هم اکنم به خودم لطمه نزدم ، کار وا کار کسی امنین ... اقلا به مردم دروغ ناگم ، دزدی ناکنم ،مال مردم ناخارم ، اذیت کسی هم ناکنم ... درستن که بعضیون اگن فلانی همیشه مستن یا نماز ناخونت .... ولی مه تا حالا آزارم به موروک هم نرسیدن ... اگه مشروب اخارم یا اگه نماز ناخونم یا اگه گناهی مرتکب ابم بین خومن و خدای خوم .
ولی ای شیخ که ایهمه به اسم دین سر مردم کلاه انهادن و دروغ به مردم نگفتن ، چه فایده ایشه نماز بخونت و روزه بگنت و همیشه پیش نماز بشت ؟ ... چطو به خودش اجازه ادیت به مه نصیحت بکنت و از قرآن حرف بزنت در حالی که ده برابر مه غرق گناهن ؟... خدا کی ایگفتن که نماز بخونی ، بعد هر بلایی تاوات سر مردم در بیاری؟...
اگه عدالتی بشت مه وضعیتم پیش خدا حداقل از ای شیخ بهترن .
بلند بودم و رفتم جلو ، شیخ که هنوز تو فکر حرف درویش هسته و هیچی ایناگو متوجه مه بو . نگاهش امکه و امگو :
بلند بودم تا مشنفت حرف درویش
به شیخ امگو : بدو ای شیخ هم کیش
چطو ششناخته بی تو وا چش کور
که تو اتهستن عشق ثروت و زور
تو بی مه اتگو که " کار تو زشتن
مخواری می که تو قـــرآن نوشتن
نــــــوشتن مال مردم هم حـــرامن
حــــــــرام اندر حرام اندر حرامن
اگــــه اعـــمال مه زشت و خرابن
تو پروندت خـــــراب اندر خرابن
گپ نغز